Ik weet het, ik heb jullie tekort gedaan. Jullie hadden waarschijnlijk veel meer van mij verwacht. En dan kom ik na 2 weken af met een stukje dat The End noemt.
Ik heb het geprobeerd, echt waar, in het begin om de blog samen met Christophe te schrijven, maar het werd al gauw duidelijk dat dit niet zou lukken. Te weinig tijd, te veel bezig met indrukken opdoen, te weinig mentale en emotionele ruimte op overschot.
Maar Christophe heeft die leemte op een geweldige manier ingevuld, heel trouw, accuraat geschreven en geïllustreerd met mooie sfeerbeelden.
En wat jullie vast en zeker van mij nu willen horen. ga ik hier vertellen.
Is het opzet van onze reis geslaagd? Vast en zeker. Ik heb de kans gekregen om te leven van dag tot dag, plezier te beleven aan het moment en mij geen zorgen te maken over morgen. Er was natuurlijk altijd wel een dosis nieuwsgierigheid naar waar de weg zou leiden. Maar dit was eerder een spel tussen. Christophe en mij om uit te lokken dat hij zijn mond voorbij zou praten. Dit spel hebben we trouwens maanden gespeeld, waarbij hij mij, telkens ik te dichtbij kwam, weer op het verkeerde been zette. Wat trouwens een groot deel van ons plezier heeft uitgemaakt.
Was het een avontuur? Absoluut. Er waren activiteiten die ik kon verwachten eens ik de startbestemming kende, maar ook totaal onverwachte evenementen zoals het Stranger Things event, de ietwat bizarre dinershow in Vegas en als allermooiste het natuurfenomeen midden in de Mojave woestijn Zelfs onze terugreis was een avontuur doordat we de rechtstreekse vlucht naar Amsterdam gemist hadden en, na tussenlanding in Parijs met een helse sprint, treintje met tussenstop, de roltrappen op en af gerend, in vogelvlucht door security en net voor het sluiten ervan op het nippertje aan de gate belandden. Ik hoefde gewoon Christophe te volgen die in zo’n situaties een ingebouwd kompas lijkt te hebben. Misschien voor mij al een goede voorbereiding op de eerstvolgende linedance les maar toch niet direct voor herhaling vatbaar.
Was het een ultieme road trip? Het was meer dan ik durfde op hopen. We reden inderdaad “Dirt road for miles”, er was vaak geen "City in sight" en we belandden “In the middle of nowhere” (voor wie het liedje kent). Het werd zelfs gevaarlijk toen we onbedoeld midden in een blizzard terecht kwamen die we juist probeerden voor te zijn.
We zagen de prachtige weidse Amerikaanse natuur in al haar facetten, temperaturen en kleuren en bezochten uitgebreid 3 grootsteden. Vegas was gekend, downtown LA viel ons tegen wegens weinig netjes - de Hollywood Hills reken ik daar natuurlijk niet bij - en gevuld met daklozen. Dit werd dan weer ruimschoots gecompenseerd door de prachtige bouwstijlen in San Francisco en de unieke locaties die we daar bezochten.
Is alles gelukt zoals gepand? Nee, het zou een wonder zijn als er in bijna 3 weken niets zou mislopen. We hebben echter geprobeerd die dingen zo snel mogelijk achter ons laten en te focussen op het volgende. Ik heb die dingen ook zelf proberen te relativeren met de idee dat je moeilijk iets kan missen waarvan je niet echt wist wat het was. En ik wou geen afbreuk doen aan alle inspanningen die Christophe gedaan heeft om de perfectie te benaderen. De weergoden waren ons gewoon af en toe niet goed gezind.
En ten slotte. Heb ik domme dingen gedaan? Ja, maar niet al te veel in mijn ogen. Welk horen jullie dan wel op de les. Christophe kan die veel smeuïger vertellen.
Ben ik dingen vergeten? Het heeft twee keer niet veel gescheeld maar ik denk het niet. Alhoewel ik schrijf dit stukje nog op het vliegtuig, dus ik ga dat echt pas weten wanneer ik thuis aan het uitpakken ben.
Rest mij nog een slotwoord. En dat kan er maar een zijn. Dat is mijn oprechte, diepste. genereuze en grenzeloze dank voor de man die dit allemaal heeft mogelijk gemaakt. Dank aan de trouwe vriend die zoveel tijd en energie gestoken heeft in dit project. Dank voor de maanden van voorbereiding om deze droom voor mij een realiteit te maken. Ja dit was de reis mijn leven.
コメント