ROADS WE'VE NEVER TAKEN

Beste vrienden, ik ben weer eens tot een onthutsende vaststelling gekomen.

Het eerste deel van mijn droomreis zit er bijna op in die zin dat zowat alle activiteiten die we in 2020 voor Los Angeles voorzien hadden, intussen de revue gepasseerd zijn.

Ik kon mij verwachten aan de rondleidingen in de verschillende filmstudio's, aan sight seeing van het Hollywood Sign, het Chinese Theatre en natuurlijk de "Walk of Fame" (eigenlijk is die in zo'n slechte staat dat ze die net als in Game of Thrones beter tot de "Walk of Shame" zouden herdopen). Afgebroken stukken voetpad en gebarsten sterren, louche winkeltjes die aan de Amsterdamse walletjes niet zouden misstaan, daklozen slapend in tentjes of luidruchtig antwoordend op stemmen die alleen zij kunnen horen, zo goed als geen acteurs om in filmuitrusting de boel wat op te vrolijken en voor een foto te pauzeren, en ik kan zo nog een tijdje doorgaan.

Verder bezochten we de obligate Outlet Mall waar ik, ondanks mijn voornemens, mijn credit card meer heb aangesproken dan de bedoeling was.

En een spijtig genoeg afgelaste helikoptervlucht om vanuit de lucht een betere blik te krijgen op de Hollywood Hills en de nabije omgeving. Maar daarvoor zijn alleen die weergoden verantwoordelijk die ons vandaag niet gunstig gezind waren.

Naast de gekende paden waren er natuurlijk ook een aantal verrassingen, zoals het automuseum, het bezoek aan de Stranger Things exhibitie., momenteel een van mijn favoriete netwerk series. En het etentje gisterenavond dat zich afspeelde op het dakverdiep van een skyscraper met prachtig uitzicht op de kleurrijk verlichte metropool in de diepte.

Meestal vraagt de kelner ook of er een speciale gelegenheid is en dan zeggen we standaard dat we mijn 60ste verjaardag vieren, weliswaar met een uitstel van 3 jaar en een paar maanden. Veel extra hebben we er dit keer, buiten de felicitaties, niet voor gekregen. Maar ik wil jullie niet onthouden dat ik bijna per ongeluk mijn verjaardag kaarsje in het dessert opgegeten heb. Ik dacht dat het een stukje witte chocola was maar kon net op tijd mijn tanden in bedwang houden. Weer een anekdote dus om aan mijn lange waslijst toe te voegen.

Maar om een lang verhaal kort te maken, vanaf morgen begint het avontuur pas echt voor mij en stort ik mij in het totaal onbekende. Tijdens voornoemd etentje heb ik nog maar eens te horen gekregen dat, net als in de filmindustrie, niets is wat het lijkt. Blijkbaar heeft mijn fantasie allerlei leemtes in mijn verwachtingen opgevuld en heeft Christophe daar handig gebruik van gemaakt om mij dingen te doen geloven die mogelijk met de realiteit niets te maken hebben.

Vanaf morgen weet ik het dus niet meer. Ik zie het wel. Het was al goed, en het wordt alleen maar beter. En voor wie het zich mocht afvragen, ik heb er nog geen minuut slaap voor gelaten.