The Name Of The Game

Ik heb altijd graag spelletjes gespeeld. Deze voorliefde dateert van mijn jeugd. Mijn vader was niet echt een gezelschapsmens maar nodigde wel elke dinsdagavond 3 collega-duivenmelkers uit om te Wiezen. Daarbij dronk hij zijn dagelijkse 2 Tuborgen. Niet meer, niet minder. Een man van gewoonte en regelmaat. Ik denk dat zoiets erfelijk is.

Ik leerde het spel al kijkend, geboeid door het over-en-weer galmen van trefwoorden als “ik vraag”, “ ‘k ga mee”, “abondance” of “trul”.

Deelnemen zat er voor mij niet in wegens te jong. En die frustratie heeft mij waarschijnlijk mijn hele leven achtervolgd.

Dus zei ik tegen Christophe de eerste keer dat we erop uittrokken: “Als we nu eens een spelletje speelden wanneer we in het vliegtuig zitten”. Tenslotte breng je heel wat uren door in een enge ruimte, geprangd in een oncomfortabele stoel, verlangend naar het moment dat je avontuur echt begint. Verveling slaat toe en een mens moet iets doen om de tijd te doden. Film kijken is een optie (als het scherm werkt ten minste), maar films zonder ondertiteling zijn nu eenmaal aan mij niet besteed en dus worden de keuzemogelijkheden voor mij sterk ingeperkt.

Een gezelschapsspel met Christophe, ik moet toegeven, ik heb al betere ideeën gehad in mijn leven. Ik, een telg uit een generatie van bordspelers op een gezapig tempo, en hij, een man van de technologische revolutie uit een tijdperk dat duidelijk een versnelling hoger geschakeld heeft. En dat werkt dus niet.

We hebben het nochtans meermaals geprobeerd in verschillende settings, niet alleen in het vliegtuig, ook in de Eurostar op weg naar Londen en op een B&B kamer in Limburg in het Coronatijdperk.

Ik vrees dat ik Christophes frustratietolerantie serieus op de proef gesteld heb. Niet dat hij geen geduld had met mij, dat mag ik zeker niet zeggen.

Wat er dan fout loopt, hoor ik je vragen? Alles.

Ik kan de mentale switch van een ouderwets spelbord naar een spel in ipad formaat niet maken. Ik wil het ganse bord zien en niet een deel dat dan ook nog eens roteert in alle richtingen.

Ik krijg geen overzicht van hoe mijn tegenspeler ervoor staat. Ik verkeer in een constante paniekfase van controleverlies.

Ik slaag er niet in de virtuele dobbelstenen vast te grijpen. En het ergst van al, ik heb tijd nodig, veel tijd en zie bij mijn tegenspeler het ongeduld groeien tot voorbij het kookpunt. Ook al omdat die man in gedachten al vijf zetten vooruit loopt ten opzichte van mijn moeizaam aanslepende spelstrategie.

Eén keer hebben we het anders geprobeerd. Met een reisversie van “Zeeslag”. Een verdienstelijke poging maar ook dat bootje wilde niet varen. De ruimte en setting van een vliegtuig is daarvoor echt niet geschikt.

De priknagels die de schoten symboliseren, vielen uit de gaatjes en natuurlijk wist ik niet meer op welke positie ze thuis hoorden. Of de coördinaten waarop mijn tegenstander zijn artillerie afvuurde, werden door mijn (defecte) gehoor foutief waargenomen zodat niemand nog wist waar er nu raak of mis geschoten was.

Hopeloos dus.

Beste maat, misschien moeten we het spelgedeelte dit keer maar achterwege laten, dat bespaart jou de nodige frustratie. Ik kijk wel een film of lees een boek.

Of… had ik eigenlijk al gezegd dat ik meestal een half uur na het opstijgen in slaap val? 😊😴

Oh ja dit wou ik nog kwijt. Ik heb mij voorgenomen om tijdens deze reis niet al te veel te schrijven omdat ik mijn tijd ga nodig hebben om alle indrukken te bevatten en verwerken. Tenzij ik het natuurlijk niet kan laten om Christophe van repliek te dienen wanneer ik zijn bijdragen voor jullie onder ogen krijg.

Ik had ook het idee om mijn stukjes te betittelen met de naam van een country song.

Voor mijn eerste bijdrage heb ik daar echter al tegen gezondigd door voor een liedje van mijn andere muzikale liefde te kiezen. Nee niet Will Tura, maar ABBA. Een vorm van over”spel” die moet kunnen vind ik, niet soms? 😉